Bir tarla meselesi yüzünden Savrukların
Hüseyin, Arkbaşı'nda Sarı Mehmet'i vurdu. Otuz evli köy birbirine girdi.
Şaşırdılar. Herkes korku içinde candarmaların gelmesini bekliyordu. Halbuki
karakol buraya altı saat uzakta idi; köyden kimse inayet haberini götürmedikçe
on beş gün bile uğramazlardı. Bu; köylünün aklına en geç geldi; ondan sonra
köyün ihtiyarları kahvede Hüseyin'in babası Mevlüt Ağa'nın etrafına
toplandılar. Sarı Mehmet'in bir tek ihtiyar anasından gayri kimsesi yoktu. Onu
karşılarına aldılar; davacı olmaması için kendisine nasihat etmeye
başladılar...
Mehmet'in anası ifadesinde hiçbir şey söylemedi. Yalnız: “Ben kimseden davacı değilim!”dedi. “Oğlun eceliyle mi öldü, vuruldu mu?” sorgusuna bile aynı cümle ile mukabele ediyordu. Oğlunun acısı daha içinden çıkmamıştı, fakat hükümet kapısına düşmek ona oğlunun ölümünden çok daha korkunç geliyordu. Otuz sene evvel bir kere kasabanın pazarında köylülerden biri bir torba bulgur çaldırmış ve bunu şahit göstermişti. O zaman tam altı ay mahkemeye gidip geldiğini ve tarlaların yüzüstü kaldığını düşünüyordu. Halbuki o zaman daha gençti de... Sonra Mehmet geri gelecek değildi, Mevlüt Ağa'yı düşman etmekten de hayır çıkmazdı; sonra köyde açlıktan ölürdü. Onun için hep inkar etti. İkindiüstü candarmalar mezarlığa gidip köylülerle Mehmet'in ölüsünü mezardan çıkarttılar. Ancak yarım metre kadar toprağın altında olan ceset, şiddetle taaffün ediyordu (kokuyordu). Herkes beş on adım geri çekildi. Candarmalar Mehmet'inanasını çağırarak: “Koş bakalım kağnıyı! Oğlunu kasabaya götüreceksin... Doktor muayene edecek!” dediler. Kadın: “Yavrumu mezarında bile rahat komadılar!” diye iki yanını dövüyor ve bütün Anadolu kadınları gibi ses çıkarmadan ve pek az ıçkırarak ve çömelerek ağlıyordu. Mütemadiyen sallanmakta ve çatlak, kuru yumruklarını ağzına ve gözlerine götürmekte idi. Candarmanın biri ayağıyla hafifçe arkasından dokundu: “Kalk bakalım!” dedi.........
SABAHATTİN
ALİ
